~for those who can read Dutch, I figured I could post something I emailed to my Dutch contacts three years ago...~
Tis vandaag 11 november,
3 jaar geleden zijn we op deze dag geemigreerd,
tis een gekke gedachte die ik elk jaar weer bij deze
dag heb. Iedere dag in de weken voor de 11e
komen herinneringen op van de laatste
dag op het ichthus, de laatste keer naar de kerk in
nederland, de laatste keer rond om vrienden en
familie, de laatste maaltijd voor je gaat emigreren,
de laatste..... alles is het laatst.. en nu zijn we op
nieuw begonnen in een nieuw land....
Ook hier waren de eerste dagen, o, dit is de eerste
keer dat ik hier eet, de eerste keer naar de winkel
ga, de eerste keer naar de bibliotheek, de eerste
keer naar de kerk, naar school... de eerste keer...
En nu, na drie jaar zit ik volledig in de dagelijkse
routine van hier, en het is moeilijk om er weer uit te
komen. Iets houd me tegen, het gaat niet meer
zo makkelijk als eerst, om dingen niet aan te laten
wennen, om dingen niet tot gewoonte te maken...
Ik weet niet of jullie snappen wat ik bedoel.. Maar
in de eerste dagen, weken, maanden negeerde ik
al het nieuwe, ik wilde in het nederlandse blijven,
en was te 'ignorant' om het dagelijkse patroon van
hier te volgen..
Het bracht me trouwens nergens, en na een half jaar
ofzo heb ik de knop om moeten zetten, in me zelf....
Best lastig hoor, om dan te zeggen: "ok, ik ga hier
wennen, ik wil integreren, ik wil hier wonen..."want
dat wilde ik niet, nog steeds was mn gedachte in NL,
of iig maakte ik het zo....
Toen gingen we in juli 2005 voor 5 weken naar holland,
echt, ik vond het geweldig, maar het was 10 keer zo
moeilijk om weer afscheid te moeten nemen, om weer
te moeten weg gaan, en dan-voor hoelang? Ik weet nog
dat ik toen we net thuis waren op het aanrecht zat
(kweet t, geen levend vlees op het aanrecht... ;) )
en kwaad was op mn ma, ik was zo boos en werd
echt aggresief.... ja... zo kennen jullie misschien wel,
of juist niet, maar in ieder geval.. ik kon niet uit mn
woorde komen, alles in mn hoofd draaide om nederland
en ik vond het verschrikkelijk om weer in canada verder
te moeten gaan terwijl ik juist weer zo veel leuks gedaan
had in nederland en daar mn draai gevonden had, op
nieuw, om niet meer kwijt te raken.. dacht ik, hoopte ik.
Jammer genoeg moest ik weer aan de gang, en ben toen
bijna gelijk weer naar school gegaan, want de zomer
vakantie was over... Negen maanden gingen voorbij
en weer gingen naar nederland dit keer voor de
50 jarige bruiloft van opa en oma.. Want wie weet,
het ging snel achter uit, met beide, en misschien
was dit de laatste keer om hen in leven te zien.
Een beangstigende gedachte, opa en oma horen in mn
leven, ze zijn er immers altijd geweest, en nu kon het
op eens de laatste keer zijn?? Onbegrijpelijk...
Weer moesten we terug naar Canada, dit keer 1 juni,
en oma van der lee en tante hilde kwamen mee, dat was
goed, afleiding van het feit dat we nederland opnieuw
voor goed verlaten hadden..... of in ieder geval het
zo leek...
In maart 2007 is mn pa naar nederland gegaan, het ging
slechter en slechter met opa.. ik was eigenlijk enorm
jaloers op hem en heb pa toen ook gevraagd of ik de
volgende was om naar nederland te gaan.. Mn pa ging
toen alleen om zijn ouders, en was er dan ook 5
dagen ofzo, vooral om hen....
In mei 2007 ging het heel hard achter uit met opa,
het ging zo slecht dat oom Theo zei dat we maar
beter konden komen, en hotel de botel, daar ging
alles onderste boven... Iedereen moest in zon 3 uur
tijd werk en school af zeggen, tickets gekocht worden,
koffers gepakt, huis schoongemaakt en nog veel meer
dingen geregeld worden, echt van het een op het andere
moment.....
3 juni, geloof ik dat het was, stonden we weer op het vlieg
veld... Het was onbegrijpelijk.. We wisten niet eens of
we op tijd zouden zijn.. Een gestreste sfeer hing om ons, en
toen we ook nog eens 4 uur op london heathrow moesten
wachten begonden de zenuwen te vermeerderen.. Toen
we eindelijk op Schiphol aan gekomen waren stonden
oom jan, tante marijke, oom theo en david ons op te wach-
ten, het was zo goed om weer bij hen te zijn.. hun
te kunnen omhelzen na zo lang....
Daarna op naar opa en oma; schokkend, door het raam
zagen we opa.... Zo onbegrijpelijk, het was opa niet...
het kon opa niet zijn... en het deed ons allemaal zo zeer...
het was niet de man die we in nederland gelaten hadden...
Het was zo sneu, onbegrijpelijk, niet te beschrijven..
Nu nog springen tranen in mn ogen... het deed zo'n zeer,
om opa in zn bed te zien lijden....
De volgende ochtend zouden we weer naar opa en oma
gaan, maar voordat we weg wilde gaan, ging de telefoon.
Opa was overleden, hij was er niet meer, niet meer bij ons,
niet meer levend.....
I dont know what to say for just a moment...
twas echt zo moeilijk, en die dagen leefde we in een roes..
Wat moesten we, we konden niks, opa was er niet meer
hij was er niet meer, en wij moesten verder... of we
wilden of niet...
Ik was bij het sluiten van zijn kist, zo moeilijk, ik zag hoe hij
nu echt, ook lichamelijk afgezonderd werd van de wereld,
voor goed... en toen liepen we de kerk in, een volle kerk,
iederen een in zwart, en opa werd de kerk in gedragen door
mn broers, 2 neven mn pa en mn oom.. Zo mooi, maar het
was het laatste.... "Troost, troost mijn volk...." Jesaja 40:1
Hoe wij die troost nodig hadden... En toen moesten we opa in
de grond stoppen... Associaal onderhand.. hoe kan dat..
Opa hoort bij ons, en niet in de grond.. Hij hoort te leven..
Ik leek wel een klein kind, zo zat ik alles te beargumenteren,
het hielp niks... "nu komt tie nooit meer terug"was alles wat
door mn hoofd raasde... Zo verliet ik de begraven plaats,
ik wilde die gedachte achter laten, daar, maar het ging niet
het werd veel te veel om daar achter te laten, en het werkte
ook niet... Het is met me mee gegaan, die week wat volgde...
Eeen week waarin we ook leuke dingen deden, heel gek
misschien, waarin we weer afscheid moesten nemen.. Nu alleen
maar van oma... want opa was er niet meer.. Zo moeilijk..
Toen we weer in Canada kwamen was het nog veel gekker
het was niet meer werkelijk, als of het een grote grap geweest
was, onze reis naar nederland.. Maar het komt allemaal zo veel
dichterbij, je realiseert je dan pas het verlies.. en je praat met
mensen over hoe het was... nou verschrikkelijk gewoon...
Maar aan de ander kant ook goed, de band die ik nu met mn
familie heb, hier en in nederland is zo veel sterker...
En zo zijn we de zomer in gegaan.. en nu is het winter...
het gras verdordt, de bloem valt af, maar het woord onzes
Gods houdt eeuwig stand... Geweldig toch!!!! Troost, troost..
En dat doet Hij, nog steeds, iedere dag....
School begon weer, serieuzer dan voorheen, want ik heb nog
maar 1.5 jaar en dan heb ik examen gedaan.. dan ben ik klaar
met highschool,, en moet ik verder... Keuzes die ik moet maken
waar ik voor sta en waar ik op een of andere manier bang voor
ben. Tis allemaal nog zo vertrouwd op het moment, waarom moet
ik daar nout ussen uit??
In de laatste 3 jaar heb ik tussen veel dingen uit moeten gaan..
Lastig, ongewild, maar ik moest... en ik ben in die drie jaar een
sterker persoon geworden, ik bedoel ja geestelijk, spiritueel, in
alles. Ik heb mezelf leren kennen, en ik weet nu meer en meer
iedere dag wie ik ben en hoe ik op dingen reageer, wat ik aan kan
en waar ik nijdig van word.. Maar in dit alles is God aan mijn zij
en ik voel Hem, Hij is mij naarbij.... Vol liefde omringt Hij mij..
Hij houdt mijn hand, en draagt me, wanneer het moeilijk is...
Deze laatste drie jaar waren echt zwaar ik geef het toe, maar
in alle dagen droeg God mij, Hij moedigde mij aan, en Hij heeft
me niet op gegeven... Geweldig.....
"De Naam Gods zij geloofd van eeuwigheid tot eeuwighied, want
Zijn is de wijsheid en de kracht. Want Hij verandert de tijden
en stonden; Hij zet de koningen af, en Hij vestigt de koningen;
Hij geeft den wijzen wijsheid, en wetenschap dengenen, die
verstand hebben; Hij openbaart diepe en verborgen dingen;
Hij weet, wat in het duister is, what het licht woont bij Hem.
Ik dank en ik loof U, o God mijner vaderen! omdat Gij mij
wijsheid en kracht gegeven hebt, en mij nu bekend gemaakt
hebt, wat wij van U verzocht hebben, want Ghij hebt ons des
konings zaak bekend gemaakt." Daniel 2 : 20 - 23
Every time someone comes from Holland this happens. We have to say goodbye. I cry. And life goes on. We all know that anything can happen, which could be that we would never see each other again. But this time it came a little closer. Christ really can come back, even this very minute. And if He does, it wont be the same. It was a really odd feeling I had, and never have had before. I really hope I will be able to go to the Netherlands in not too long, it would be so fun and good to see everyone again.
